Ey Uyku!
Her mecliste seninle sükûnet var,
Seninle dinginleşir zihin, kalp huzura erer.
Virane dediğin, aslında sessizliğin hüküm sürdüğü yerdir.
Sen gel ki, susalım. Susalım da iç sesimizi duyalım.

Ey Göz!
Her daim açık kalmakla yorgun düşmez misin?
Her güzellik bakışınla değil, düşlerinle de anlaşılmaz mı?
Seyir bazen kapanan bir gözde başlar,
Ve aşk, rüyalarda da dillenir.

Ey Gece!
Sen ki karanlığı örtersin,
O örtü bazen bir rahmettir, bazen huzur.
İbadet uykuyla kesilmez,
Gönül uykuda da Tanrı’ya döner bazen, fark edilmez.

Ey Gönül!
Yorgunsun, dün gece de, bu gece de.
Biraz dinlen, biraz dur.
Ay gibi sabaha dek yanma,
Senin de sönmeye hakkın var, tıpkı yıldızlar gibi.

Ey Ay!
Bırak yıldızlar yağsın, bırak oklar gelsin,
Sen de bazen bulutların ardına gizlen.
Çünkü bazen görünmemek,
Görülmekten daha derin bir anlam taşır.

Ey Mevlânâ!
Sen konuş, sabaha kadar susma diyorsun,
Ama bil ki susmak da bir sözdür.
Uyku bazen bir duadır,
Aşkın gölgesinde teslim olmak