Doğdum. Yaşadım. Öldüm. Sonra durdum, bakınmaya başladım.

Acı çeken insanlara, yalnızlara, pişmanlığın yaktığı insanlara, ümitsizliği şarap gibi içenlere. hatta her gece ölüp sabahına dirilenlere. Sonra başka bir şeyler de olmalı dedim. Çok sevilen insanlara baktım, sevilmeyen insanlara, bütün olmuş iki insanın sevişmelerine, daha da ileri gittim. Zihniyle hatta hayatıyla sevişenleri gördüm. Burdan sonra yine durdum. Öylece durdum, çakılmış bir çivi gibi. Şimdi ağlıyorum, hepimize. Çünkü hiçbir şey işe yaramadı.